Малашко Надежда Филипповна
Родилась 28 февраля 1934 г. в г. Рогачёве Гомельской области.
В 1950 году окончила Речицкое педучилище и была направлена работать учительницей начальных классов в Гвозницкую семилетку Малоритского района Брестской области.
С 1955 по 1963 г. – воспитатель Новоселковского детского дома Дзержинского района. В 1972 году окончила Минский педагогический институт. С августа 1963 по июнь 1973 г. работала учительницей начальных классов Ляховичской восьмилетней школы Дзержинского района. С 1973 по июль 1986 г. – председатель исполкома Ляховичского сельского Совета народных депутатов, с 1986 по 1990 г. – секретарь сельсовета. С 1990 г. на пенсии.
Заслуженный учитель БССР (1971). Звания «Почетный гражданин Дзержинского района» удостоена в 1996 году.
"Жыве Надзея з верай і любоўю" па артыкулу В.Уранава
Успамінаючы дзяцінства, апаленае вайной Н. П. Малашка заўседы з удзячнасцю выказваецца аб той дапамозе, якую атрымала з боку дзяржавы. Застаўшыся сіратой, яна і двое братоў былі аддадзены ў Рагачоўскі дзіцячы дом №18. Менавіта дзякуючы такой падтрымцы, яна паспяхова скончыла школу, атрымала прафесію настаўніцы і знайшла сваё месца ў жыцці, а таму ўсе грамадскія справы ўспрымала як свае асабістыя, а слова Радзіма мела для яе не абстрактнае паняцце, бо папаўнялася канкрэтным зместам, у якім аб'ядналіся і павага, і любоў, і гатоўнасць да самаахвярных учынкаў.
Юнацтва - гэта заўседы бурная пара, напоўненая водарам рамантыкі і адкрыцця. Непаседлівая па характару, Надзея Піліпаўна пасля заканчэння педвучылішча таксама ўглядалася ў мройныя далягляды, абазначаныя ў пачатку пяцідзесятых гадоў мінулага стагоддзя гучна - заманлівым словам "Цаліна", аднак трапіць у казахскія стэпы не давялося, бо не толькі хлебная, але і педагагічная ніва патрабавала прыкладання маладых рук. Так дваццацігадовая дзяўчынка зрабіла свой выбар, і першы працоўны крок у яе адбыўся на Дзяржыншчыне, у Навасёлкаўскім дзіцячым доме, выхавальніцай.
Апрача выканання сваіх прафесійных абавязкаў, маладая настаўніца актыўна ўдзельнічала ў грамадскім жыцці. Любімым яе дзецішчам стала арганізаваная ў мясцовым калгасе мастацкая самадзейнасць.
У хоры, якім яна кіравала, сваім сакавітым барытонам вызначаўся малады аграном Дзмітрый Малашка. Агульныя інтарэсы і любоў да спеваў аб'ядналі маладую пару, і ў хуткім часе яны згулялі вяселле і сталі мужам і жонкай.
Неўзабаве, па прапанове мужа, пераехалі ў веску Ляхавічы, дзе жылі яго бацькі. Дзмітрый Віктаравіч стаў аграномам у мясцовым калгасе, а Надзея Піліпаўна настаўнічала ў Ляхавіцкай васьмігодцы, як заўсёды поўнасцю аддаючы сябе любімай справе.
Менавіта тут яна дабівалася вяршыні свайго педагагічнага майстэрства. У 1971 годзе за поспехі ў навучанні і выхаванні дзяцей Н. П. Малашка была ўдастоена ганаровага звання "Заслужаны настаўнік БССР".
Яе энергіі хапала і на грамадскія абавязкі. Надзею Піліпаўну часта можна было сустрэць на калгасных фермах, дзе яна чытала лекцыі, выпускала "Маланкі" і "Баявыя лісткі". I ў клубнай установе ніводная канцэртная праграма не абыходзілася без яе ўдзелу, а таксама яна неаднаразова была ўдзельніцай раённых выстаў майстроў народнай творчасці.
I пры гэтым усім ёй даводзілася выхоўваць сваіх траіх дзетак. "Без дапамогі мужа і яго бацькоў я б ніколі не змагла паспець ўсюды, а таму бязмежна ўдзячна гэтым цудоўным людзям за тое, што яны з разуменнем адносіліся да маёй справы," - прызнаецца сама Надзея Піліпаўна.
1973 год вызначыў новы накірунак ў працоўнай кар'еры Н. П. Малашка - яна была абрана старшынёй сельскага Савета. Менавіта на гэтай пасадзе ў поўнай меры раскрыліся яе арганізатарскія здольнасці і лепшыя чалавечыя якасці, бо ў вырашэнні фінансава - гаспадарчых пытанняў праяўляла яна кемлівасць, і з людзьмі ўмела ладзіць. Ніякія цяжкасці не стрымлівалі старшыню сельскага Савета, бо яе ўпартасці і настойлівасці ў ажыцяўленні пастаўленных мэт маглі пазадройсціць многія мужчыны.
Дзякуючы намаганням Н. П. Малашка ў цэнтры Сельскага Савета з'явіліся новая школа, дзіцячы садок, жылыя забудовы. Дарогі палепшылі свой стан. Зараз ужо рэдка хто ўспомніць аб той багне каля вітаўскага лесу, якая ў непагадзь рабіла непраезджым шлях да райцэнтра. Шмат сіл патраціла Надзея Піліпаўна , каб адваяваць ў балота гэты кавалак зямлі.
I усё рабілася ва ўмовах бюджэтнага фінансавання, якое, як вядома, з'яўляецца і па сённяшні дзень прыкрыццём для бяздзейнасці непаваротлівых гаспадарнікаў. У адрозненне ад гэтай катэгорыі кіраўнікоў Надзея Піліпаўна ніколі не скардзілася на недахоп сродкаў, а настойліва шукала крыніцы фінансавання. У яе ўсталяваліся трывалыя дзелавыя сувязі з упраўленнем сельскай гаспадаркі, дэпутатамі раённага Савета, кіраўнікамі гаспадарак. А таму справы рухаліся наперад.
"Быць у гушчы падзей і жыць інтарэсамі народа" - гэта некалі вядомае партыйнае выказванне ў многіх сучасных кіраўнікоў выклікае скептычную ўсмешку. Так, сапраўды, на наш светапогляд наклала ўжо адбітак прапаганда іншых жыццёвых прынцыпаў і ідэалаў, якія на першае месца ставяць ўласны дабрабыт, а калектывізм, агульная спагада і дапамога адыходзяць на другі план.
Зусім па-іншаму разглядала сваё месца ў грамадстве Надзея Піліпаўна. Выхаваная ў дзіцячым доме, яна з маленства пазнала тую важную чалавечую ісціну, што толькі агульнымі намаганнямі можна пераадолець цяжкасці, і як высока цэніцца ў агульным жыццёвым асяроддзі дабрыня, чуласць і міласэрнасць.
Можа таму Надзея Піліпаўна, знаходзячыся на старшынёўскай пасадзе, так многа ўвагі надавала рабоце з людзьмі. Ўсё яе тады цікавіла - і ўмовы жыцця адзінокіх пенсіянераў, і клопат аб ветэранах вайны, і неблаганадзейныя сем'і, дзе малыя дзеці пакутвалі ад запояў бацькоў, і іншыя сацыяльныя праблемы, якія мелі месца на падначаленнай ей адміністрацыйнай адзінцы.
Дарэчы, Н. П. Малашка была ініцыятарам правядзення першага ў раёне свята вёскі. Не менш гучны рэзананс мелі сельскія сходы, якія яна ініцыіравала і праводзіла. А каб ўсюды паспець і да ўсяго прыкласці рукі, сама працавала шмат і да гэтай работы прыцягвала дэпутацкі корпус і грамадскі актыў. Не выпадкова, што і старшыньская дзейнасць Н. П. Малашка не засталася па-за ўвагай раённага кіраўніцтва. У 1996 годзе яна была ўдастоена высокага звання "Ганаровы грамадзянін Дзяржынскага раёна", "Ветэран працы".
| 
|
Бабуля з дзядулем чакаюць у госці ўнукаў і праўнукаў.Са сваім мужам, Дзмітрыем Віктаравічам, пражылі душа ў душу 52 гады. Яго не стала ў 2011 годзе. У Надзеі Піліпаўны 6 унукаў і 6 праўнукаў.
Надзея Піліпаўна Малашка з мужам Дзмітрыем Віктаравічам. Фотаздымак 1980-х гадоў.
Знаходзячыся на заслужанным адпачынку, яна не губляе чалавечых зносінаў з суседзямі, знаёмымі, былымі калегамі. Сям'я Малашка на працягу шматлікіх гадоў сябруе з чалавекам - легендай, радавыя карані якога знаходзяцца тут, на Дзяржыншчыне, у вёсцы Ляхавічы, Генадзем Уладзіміравічам Юшкевічам.
У в. Вінаградаўка на дачы Г. Юшкевіча.
У гасцях у Г.У. Юшкевіча. в. Вінаградаўка, Дзяржынскі раён.
Г. У. Юшкевіч у 1942 годзе, калі яму было толькі 13 гадоў, стаў разведчыкам ў разведгрупе "Чайка", якая дзейнічала ў Дзяржынскім раёне, потым разведчыкам групы "Джэк" 3-га Беларускага фронта, якая выконвала асобыя заданні, знаходзячыся ў Прусіі, у 10-ці кіламетрах ад бункера Гітлера "Вольфшанцы" (у перакладзе на рускі язык Воўчае логава).
Яны часцяком сустракаліся на дачы Г. У. Юшкевіча, якая знаходзіцца ў в. Вінаградаўка Дзяржынскага раёна.
Па - ранейшаму цікавіцца Н. П. Малашка падзеямі ў свеце і ў нашым раёне, а інфармацыю чэрпае з рэспубліканскай і мясцовай прэсы. Калі дазваляе здароў'е, то яна заўсёды прысутнічае на масавых мерапрыемствах, якія праводзяць бібліятэка сумесна з сельскім клубам.
Што самае каштоўнае ў чалавека, пражыўшага доўгае і сумленнае жыццё? Вядома ж, сталая мудрасць, вопыт і ўспаміны аб найбольш яркіх момантах з працоўнай біяграфіі. Усімі гэтымі набыткамі ў поўнай меры валодае Надзея Піліпаўна Малашка, бо ў гады росквіту сваёй працаздольнасці не сядзела, склаўшы рукі, а поўнасцю аддавала сябе працы, стараючыся прынесці карысць Радзіме. У гэта не проста гучнае параўнанне з часоў партыйнага кіравання, якое было на слыху ў гады яе маладосці. Яно стала хутчэй маральным прынцыпам, якому Надзея Піліпаўна застаецца вернай і па сёняшні дзень, нягледзячы на змяніўшыеся палітычныя арыенціры.
28 лютага 2014 года жыццёвы шлях Надзеі Піліпаўны дасягне 80-гадовай азнакі. Здароў'я Вам і даўгалецця, шаноўная Надзея Піліпаўна!
Падрыхтавана па артыкулу Уранава В.
"Девочка шла по войне…" воспоминания Н.Ф. Малашко
…Я хорошо помню день начала войны. Мама отправила моего старшего брата в магазин за хлебом и баранками. Ну и я вцепилась идти с ним. Когда мы пришли к магазину, то увидели очень много людей, которые стояли у столба с репродуктором и, затаив дыхание, слушали голос диктора. Женщины плакали и повторяли одно слово: «война, война». Я не знала смысла этого слова, но понимала, что это что-то плохое. В магазин было не пробиться, и мы побежали домой с пустыми руками. А дома тоже увидели заплаканную маму и отца, спешно собиравшегося на работу.
Мой отец, Горбачёв Филипп Андреевич, 1905 года рождения работал старшим стрелочником на железнодорожной станции «Рогачёв». И когда началась война, он вместе с другими железнодорожниками сутками находился на работе, пропуская эшелоны с ценным оборудованием с фабрик и заводов в тыл нашей страны. В августе месяце немцы приблизились к городу, город бомбили. Отец забежал попрощаться с семьёй, и с последним эшелоном уехал на Восток.
По рассказу одного из железнодорожников, оставшегося в живых и вернувшегося в г. Рогачёв, их отправили в г. Ишим строить узкоколейку от завода, где делали снаряды, до складов, где хранились боеприпасы. Но, когда в декабре 1942 г. немцы рвались к Москве, всех, кто мог держать оружие в руках, отправили на защиту столицы нашей Родины. Там он и погиб. Летом 1944 г. в освобождённый Рогачёв пришло извещение, что он пропал без вести.
После ухода отца на фронт мы жили в своём доме с мамой. Наш дом был на окраине города, поэтому держали хозяйство. Но 1943 году мама тяжело заболела и умерла. Немцы забрали нашу корову и увели на убой. Прямо во дворе разделали двух поросят, выловили всех курей. И мы, трое малолетних детей (четырёх, девяти и одиннадцати лет), остались жить одни в своём доме.
Больше всего боялись того, что немцы заберут у нас кровь своим раненым солдатам. Заслышав гул машины, мы бежали в огород и прятались в картошке. Кормились, чем придётся. Копали картошку, ещё посаженую мамой, срезали колосья ржи, подсмаливали на костре, вылущивали зерно и ели. В лужах, оставшихся после половодья Днепра, ловили рыбку рубашками с завязанными рукавами и воротом. Вечером солили, а утром уже ели. На вишнёвых деревьях соскребали смолу и тоже ели. Кое-что давали соседи. У нас был небольшой сад. Пока не начались морозы, это была большая помощь и поддержка. Самая большая трудность состояла в том, что мы со старшим братом могли голод перетерпеть, а вот как это объяснить четырёхлетнему мальчику.
И мой старший брат стал ходить в соседние деревни Мадора, Гадиловичи, Заполье, и напрашиваться к людям в помощь на любую работу (кому корову отпасти, кому дров наколоть, сажу в трубе почистить и др.). За это его кормили, и кое-что с собой давали. А он приносил нам.
Родители Н.П. Малашко (Горбачёвой): Отец Горбачёв Филипп Андреевич, мать Горбачёва Анастасия Петровна и их первенец Володя. г. Рогачёв, 1930 г.
Приближалась зима 1943 года. Однажды брат залез на чердак нашего дома, чтобы найти какую-нибудь заброшенную одежду нашему малышу и обнаружил там висящую на жерди сухую телячью шкуру. Он отнёс её к соседу – инвалиду, который мог бы пошить из этой шкуры какую-нибудь обувь нашему брату. Но сосед сказал, что обувь он не сошьёт, а её можно съесть. Сосед осмолил шкуру, оскрёб, а его жена порезала на кусочки и стушила в русской печке. Это было очень вкусно, хотя плохо жевалось и глоталось. А одежду брату я с соседской бабкой пошили из байкового одеяла и дверной занавески. Война приучала ко всему: холоду, голоду, страху, терпению.
Наступил 1944 год. Советские войска всё ближе и ближе к городу. Поняв и почувствовав это, немцы стали выгонять жителей с днепровской стороны через железную дорогу к р. Друть, создавая, таким образом, живой щит наступающим нашим войскам.
Закутали братика в одеяло, посадили на саночки и поехали, так как немцы ходили по домам и силой выгоняли, заставляя покинуть свои жилища.
Первым нашим пристанищем была конюшня бывшей ветеринарной станции. Лошадей там, конечно, не было, но в каждом стойле ютились люди. Было очень холодно, сквозил ветер. Прижавшись, друг к другу, мы с трудом переночевали несколько ночей. Люди стали говорить, что надо перебираться в пустующее здание «Централки» (городская тюрьма), которая находилась недалеко от конюшни. Люди засобирались, кто пошёл, кто поехал. И мы за ними. Разместились в подвальном помещении (видимо здесь было затишнее и теплее). Кто-то из постояльцев дал нам по кусочку сухаря. Было неописуемо вкусно. Но вдруг пришёл какой-то мужчина и сказал, что здание заминировано или будет заминировано – немцы хотят его взорвать. Все стали собирать свои пожитки и покидать это пристанище. Мы тоже выбрались из подвала, но куда ехать, не знали.
К нам подошёл тот же мужчина и спросил: «А вы чьи, дети? Почему одни? Где ваши родители?» Брат ответил. «Я знаю вашего отца. Пойдёмте со мной». Он взял на руки нашего меньшего брата, и мы пошли за ним. Он привёл нас к себе домой. Дома была жена и дочь. В доме было тепло. Нас накормили горячим супом и показали на кухне угол, в котором мы можем расположиться. Дали матрац и подушку. Прижавшись, друг к другу, мы согрелись и крепко заснули. В этой семье мы прожили долго, может месяц. Они нас кормили, смотрели, сочувствовали.
Однажды мы проснулись от взволнованных голосов чужих людей. Они говорили о том, что если хорошо заплатить охранникам, то они отпустят их вторую дочь из лагеря. Оттуда её собирались отправить в Германию. Хозяйка и другие женщины стали собирать какие-то ценности. Кто и куда ходил, я не знаю, но вскоре их дочь сбежала из этого лагеря. Все плакали от радости. А вскоре и «Централка» взлетела на воздух. От взрыва повыбивало окна. Все заволновались, что может загореться их дом и надо перебираться в землянку.
Она находилась в глубине двора, недалеко от дома. Зажгли лампу, сделанную из гильзы снаряда. А на улице слышались взрывы, стрельба. Семья перебралась в какое-то другое укрытие, а нам велели оставаться в землянке. Но как только утихла стрельба, мы вылезли из укрытия и поехали по улице. Было так светло, город горел. И вдруг мы услышали протяжное «Ура-а-а!» Это наши советские войска заняли город, освободили от фашистской нечисти. Один солдат подбежал к нам и сказал, чтобы мы шли в какое-нибудь укрытие, потому что шла стрельба, и нас могли убить. Мы зашли в первый попавшийся дом. Там было пусто, голо и холодно. Но силы покидали нас, мы легли на дощатый топчан, согрелись друг возле дружки и уснули. Наутро брат оставил нас одних, а сам пошёл на нашу улицу. Вернувшись, сказал, что дом наш сгорел, ещё дымится. Немцев в городе нет. И мы побрели на своё пепелище. А жить стали в пустующем доме соседей, который чудом остался целым и невредимым. Топили печь, картошка была в нашем погребе. Ждали весны и возвращения людей.
А когда пришло тепло, мы заболели тифом. Нас случайно обнаружили люди, которые ходили и осматривали пустующие дома. Приехала грузовая машина с солдатами и нас забрали в специальный госпиталь. А когда мы выздоровели, нас определили в детский дом, который был организован летом 1944 года в Рогачёве. Только благодаря заботе нашего государства о детях-сиротах, мы выжили, получили образование.
Старший брат закончил Речицкое педучилище, затем авиационное училище в г. Пугачёве, был военным лётчиком. Умер в 1974 году.
Я также закончила Речицкое педучилище, затем Минский пединститут им. Горького. Работала воспитателем в Новосёлковском детском доме Дзержинского района, переехала в д. Ляховичи по месту жительства мужа и работала учителем начальных классов. В 1974 году была избрана председателем Ляховичского сельского Совета. Сейчас на пенсии.
Меньший брат закончил Мозырское ремесленное училище, работал столяром-краснодеревщиком в г. Норильске. Сейчас на пенсии, живёт в г. Минске.
Воспоминания Н.Ф. Малашко записала Л. Косторенко,библиотекарь Ляховичской сельской библиотеки.
"Здаровы адпачынак" Н. Гарбачова
Роўна ў 7 гадзін раніцы раздаюцца гукі горна. Пад'ём! 3 пасцелей падхопліваюцца дзеці, бягуць на зарадку. Затым туалет, уборка пакояў...
Так пачынаецца рабочы дзень у Навасёлкаўскім дзіцячым доме.
У 8 гадзін раніцы праводзіцца лінейка, дзе кожны атрад атрымлівае дзённае заданне. Тут адпачынак дзяцей цесна звязан з працай.
Сваёй працай дзеці прынеслі многа карысці мясцоваму калгасу, спіртзаводу. Выхаванцы дзіцячага дома ў сельгасарцелі "Перамога" сёлета апрацавалі 3 га кукурузы, прасушылі звыш 50 т. торфу, нарыхтавалі каля 100 куб. дроў.
У дзіцячым доме ёсць свой агарод, сад. Выхаванцы старанна даглядаюць іх. На агародзе добра растуць капуста, агуркі, морква, буракі.
Выхаванцы дзіцячага дома ўмеюць карысна і цікава адпачываць. Днямі група дзяцей зрабіла падарожжа па рацэ Уса да Фаніпальскай МТС, назад вярталіся пасялковымі дарогамі. Прайшоўшы пяшком 35 км., дзеці азнаёміліся з прыгожымі мясцінамі роднага раёна.
У дарозе яны сабралі гербарый лекавых раслін, тыповай расліннасці лясоў, пароды дрэў, склалі калекцыі насякомых.
У Фаніпальскай машынна-трактарнай станцыі юныя падарожнікі далі канцэрт мастацкай самадзейнасці, на якім прысутнічала звыш ста чалавек механізатараў і жыхароў навакольных вёсак. Гледачы засталіся вельмі ўдзячны юным самадзейным артыстам.
Выхаванцы дзіцячага дома часта ходзяць у лес па ягады, наладжваюць масавыя гульні, чытаюць мастацкую літаратуру, газеты часопісы, займаюцца ў розных гуртках.
За летні перыяд дзеці цікава і весела адпачнуць, а першага верасня, поўныя сіл і здароўя, зноў пачнуць новы навучальны год.
Н. Гарбачова
"Пазайздросцім ёй" У.Куксо
Надзежду Піліпаўну Малашка (Гарбачову) ведаю з далёкага 1956 года. Першая сустрэча адбылася ў Навасёлкаўскім дзіцячым доме, дзе працавала выхавальніцай. Заўважыў — хлопчыкі і дзяўчынкі, пазбаўленыя радасці бацькоўства, цягнуліся да невысокай чарнявай дзяўчыны. Бо душа ў яе была адкрыта насцеж кожнаму. Заўсёды педагог у клопатах, ні мінуты спакою. Адкуль бралася столькі энергіі? Відаць, ад маладосці, любві да дзяцей. Праходзіў час, разляталіся выхаванцы. Са слязамі на вачах (быў сведкай) развіталіся яны з Надзеждай Піліпаўнай. Часта прыязджалі ў Вялікія Навасёлкі. I адразу — да любімага педагога. Радасцю свяціліся вочы ў жанчыны, у хлопчыкаў і дзяўчынак. Потым жыццёвыя абставіны склаліся так, што ў 1962 годзе Н. П. Малашка пачала працаваць у Ляхавіцкай васьмігадовай школе. І тут даказала яшчэ раз любоў да прафесіі, адданасцць высокароднай справе. I была ўпаўне дастойна ўдастоена ганаровага звання «Заслужаны настаўнік школ БССР».
У 1973 годзе Надзежда Піліпаўна стала старшынёй выканкама Ляхавіцкага сельсавета. Справа для жанчыны новая. Але ніколі не бачыў яе разгубленай, засмучанай, у дрэнным настроі. Наадварот, бачыў рухавай, спрытнай. Яна працавала ў полі з вяскоўцамі, імкнулася ўстанавіць дзелавыя кантакты з 25 дэпутатамі, абапіралася на іх вопыт, спрактыкаванасць. I цяпер былыя народныя выбраннікі Савета Б. А. Пархімовіч, У. Г. Гаркун, В. I. Лукашэвіч, В. С. Казлова, В. У. Плешанкова і іншыя самыя цёплыя словы адрасуюць былому кіраўніку органа ўлады.
У 1991 годзе Н. П. Малашка пайшла на заслужаны адпачынак. 3 гэтай нагоды былы старшыня райвыканкама Я. М. Шыкула і кіраўнік спраў райвыканкама Г. Ф. Федаровічава ўручаюць Надзеждзе Піліпаўне кветкі (на здымку).
Гляжу на фотаздымак і думаю вось аб чым. Давайце будзем па-сапраўднаму зайздросціць гэтай жанчыне. Зайздросціць яе рухавасці, неспакою, бадзёрасці, турботнасці, клапатлівасці, чалавечнасці. I Надзеждзе Піліпаўне быць такой жа заўсёды. I яшчэ пажадаем жанчыне моцнага здароўя, доўгіх гадоў жыцця — усяго добрага, што ёсць на белым свеце. Чалавек заслужыў гэтага. Прыміце, паважаная Надзежда Піліпаўна, самыя шчырыя словы пажаданняў і ад мяне, старога сябра.
З павагаю Уладзімір КУКСО
"Ее жизнь полна любовью к людям" Л. Косторенко
Когда-то Л.Н. Толстой сказал: «Если учитель соединяет в себе любовь к делу и к ученикам, он - совершенный учитель». Эти замечательные слова можно полностью адресовать моей первой учительнице Надежде Филипповне Малашко (Горбачевой). 28 февраля 2014 года ее жизненный путь достиг 80-летней отметки.
После окончания Речицкого педагогического училища свою трудовую деятельность Надежда Филипповна начала воспи-тателем в Новоселковском детском доме Дзержинского района. Дети, лишенные родительской ласки, тянулись к черноволосой невысокой девушке, душа ее была открыта каждому ребенку.
В 1962 году Н.Ф. Малашко приступила к работе в Ляховичской восьмилетней школе. И здесь она еще раз доказала любовь к профессии и своим ученикам, за что и была удостоена почетного звания «Заслуженный учитель БССР».
В 1973 году Надежда Филипповна была избрана председателем Ляховичского сельского Совета. Дело для женщины новое. Она полностью отдавала себя работе, старалась все делать на благо местных жителей. В центре сельского Совета была построена новая начальная школа, детский сад. Благодаря стараниям Н.Ф. Малашко улучшилось состояние дорог, был заасфальтирован участок от Дзержинска до Ляхович.
Надежда Филипповна огромное внимание уделяла работе с людьми, ее интересовало все - и условия жизни одиноких пенсионеров, и забота о ветеранах ВОв, и неблагополучные семьи. В тесном контакте она работала с депутатами, руководителями хозяйств. Не случайно, что председательская деятельность Н.Ф. Малашко не осталась без внимания районного руководства, и в 1996 году она была удостоена высокого звания «Почетный гражданин Дзержинского района».
Находясь на заслуженном отдыхе, Надежда Филипповна поддерживает добрые отношения с соседями, знакомыми, коллегами. По-прежнему интересуется событиями, происходящими в мире, в нашем районе, а информацию получает из республиканской и районной прессы. Если позволяет здоровье, она всегда посещает массовые мероприятия, которые совместно проводят библиотека и сельский клуб...
В этот прекрасный юбилей хочется искренне пожелать Вам, Надежда Филипповна, здоровья, долголетия, бодрости духа, благополучия и процветания семье - детям, внукам и правнукам!
С уважением Л.Н. КОСТОРЕНКО, библиотекарь Ляховичской сельской библиотеки,
Ваша бывшая ученица.
Награды
| 
|
| 
|
Фотографии
Митинг, посвящённый 30-летию Великой Победы, на братском кладбище д. Ляховичи. 1975 год. Митинг открывает председатель сельского Совета Н.Ф. Малашко. Справа на снимке – семья погибшего лейтенанта Матвиенко И.И.
Председатель сельского Совета Н.Ф. Малашко среди ветеранов и участников Великой Отечественной войны. Ляховичи, 1985 г.
Надежда Филипповна Малашко открывает митинг, посвященный 40-летию Великой Победы. Ляховичи, 1985.
Надежда Филипповна поздравляет с 40-летием Великой Победы участника Великой Отечественной войны Матусевича С.А. Ляховичи, 1985 г.
9 мая 2010 года. Н.Ф. Малашко выступает на митинге, посвященном 65-летию Великой Победы. д. Ляховичи, 2010 г. Фото и документы из личного архива Н.Ф. Малашко (Горбачевой)
9 мая 2012 года. Племянник, внук Семен, дочь рядового С.С. Дьяченко Шадрина Г.С., Заслуженная учительница БССР, Почетный гражданин Дзержинского района Н.Ф. Малашко, председатель Станьковского сельского Совета Л.К. Шишко, библиотекарь Ляховичской сельской библиотеки Л.Н. Косторенко (слева направо).
Н.Ф. Малашко в день 80-летия.
Источники
Валаханович, А.И. Дзержинщина: прошлое и настоящее/ А.И. Валаханович, А.Н. Кулагин.- Минск: Наука и техника, 1986.- С. 102.
«…Там Беларуси выше всей земля Дзержинщины моей…»/ Авт. текста А.С. Криворот [и др.]. – Минск, 2001. – С.7.
Памяць: гісторыка-дакументальная хроніка Дзяржынскага раёна.- Мінск: БЕЛТА, 2004.- С.597.
Дзержинск. 860 лет / текст О.Ф. Черненко [и др.].- Минск: РИФТУР, 2006.- С.8.
Минская область: энциклопедия. Д – Я.- Минск, 2007.- С. 29.
Долготович, Б.Д. Почетные граждане белорусских городов: биографический справочник/ Б.Д. Долготович.- Минск: Беларусь. 2008.- С. 270.
“…Там Беларуси выше всей земля Дзержинщины моей”/ Авт. текста О.Ф. Черненко [и др.].- Минск: РИФТУР, 2010.- С.8.
Дзержинский район=Дзяржынскі раён=Dzerzhinsk district: фотоальбом.- Минск:РИФТУР ПРИНТ, 2014.- С.31.
Кавалеўскі, В.У. Навасёлкаўскі край/ В.У. Кавалеўскі.- Вялікія Навасёлкі, 2014.- С.116.
Гарбачова, Н. Здаровы адпачынак / Н. Гарбачова // Ленінская праўда.- 1956.- 22 ліпеня.
Куксо, У. Пазайздоросцім ёй!/ У. Куксо.- Сцяг Кастрычніка.- 1997.- 25 студзеня.
Уранаў, В. Жыве Надзея з верай і любоўю/В. Уранаў // Сцяг Кастрычніка.- 2004.- 27 лютага.
Косторенко, Л. Письма с войны /Л. Косторенко // Сцяг Кастрычніка.- 2004.- 5 чэрвеня.
Косторенко, Л. Ее жизнь полна любовью к людям/Л. Косторенко // Сцяг Кастрычніка.- 2014.- .
